ks. bp. Donald J. Sanborn

"Anatomia soborowej destrukcji"

Biblioteka "Szczerbca", t. XXII, ss. 252

W II stuleciu p.n.e. Antioch IV Epifanes rozpoczął bezwzględną walkę ze Starym Przymierzem. Jej najbardziej jaskrawym przejawem było sprofanowanie Świątyni w Jerozolimie, przemianowanej odtąd w przybytek Baal-Szamona. Likwidowano surowo – na skalę nigdy wcześniej nieznaną – nie tylko religię jako taką, ale i traktowano równie okrutnie wszelkie jej przejawy. Cokolwiek by nie powiedzieć o władcy z rodu Seleucydów, to jego działania pozbawione były jakiejkolwiek finezji, czy – w pewnym sensie –przewrotności. Po prostu mordowano wyznawców setkami, tysiącami, tworząc męczenników, bohaterów. Starego Zakonu jednak nie modyfikowano, nie reformowano, nie dostosowywano do wymogu czasów – chciano go całkowicie i bezapelacyjnie usunąć. Cel prześladowców był postawiony otwarcie, czytelnie, jasno. Pod koniec II tysiąclecia historia niejako zatoczyła koło. Z istotną – ale różnicą. Cel wrogów jest skryty, niejawny, zakamuflowany. Przeciwnik O D W Y D A W C Y 4 dba o pozory i unika bezpośredniej konfrontacji, czy tym bardziej tworzenia świętych. Katolicyzm nie jest formalnie likwidowany, czy terroryzowany. Jego wrogowie deklarują się jako osoby wierzące, zatroskane. Powołują się na konieczność adaptacji, aggiornamento – zharmonizowania z potrzebami współczesnego człowieka, unowocześnienia, nie pozostawania w tyle za rzeczywistością. Subtelnie, w sposób pozornie niedostrzegalny, fałszuje się doktrynę Kościoła, jego sakramenty, moralność. Wobec Antiocha IV Epifanesa wystąpili zbrojnie Machabeusze. Wystąpili – dysponując skromnymi środkami – niejako wbrew logice, czy zdrowemu rozsądkowi. Ujmując to poetycko, Dawid po raz kolejny powarzył się na Goliata. I po raz kolejny zwyciężył. Wroga usunięto, Świątynię oczyszczono, przywracając Bogu należny kult, a religia odżyła. Bezkompromisowość, oddanie i wielkość Machabeuszy nie ma sobie równych na kartach Starego Testamentu. Także i dziś większość terra catholica jest okupowana przez reżim II Soboru Watykańskiego. Współczesnych powstańców nazwano tradycjonalistami. Cel jest jednak ten sam. Usunąć wroga, oczyścić świątynie, przywrócić Stwórcy należny kult – jak wyraził to św.Pius X: Instaurare omnia in Christo. Podobnie jak dawniej obrońców jest niewielu, a ich przedsięwzięcie jest skazane – wedle ludzkich kryteriów – na porażkę. Atoli takoż wczoraj, jak i dziś, jutro i zawsze: jeden z Bogiem stanowi większość. Anatomia soborowej destrukcji obejmuje zbiór artykułów, traktujących o przyczynach kryzysu w Kościele. Każdy z nich to swoista bitwa o prawdę katolicką, dokumentująca dorobek księdza biskupa Donalda Sanborna przez blisko pięćdziesiąt lat jego kapłaństwa i ponad dwadzieścia biskupstwa.